Ölümü severim Şiiri - Dağlar Özügüç

Şiir yorgun yalnızlığın nabzını
dinlerken başlar
Sanki her dize bir mezar taşı,
Her kelime bir doğum sancısı
Ben hakikatli ölümü severim
Ölüm benden sevdiklerimi almadıkça
Ama yine de her mısrada bir diriliş ararım;
Yokluk içinde de olsa insan umuda aşıktır
Sessiz gecenin ufkuna doğan hasret
Gizliden uzanır tomurcuk dudaklara
Gecenin merkezinden kalkan ışıklar
Dökülür yaprak misali güzün gönlüne
Bendeki şu divane gönül
Sokaklarda hala ihmal edilmiş gözyaşı arar
Parke taşları arasına sıkışmış yıldızlar
Boşuna parlayacak sabaha kadar
Özlem varlığın nefesinden doğar
Ben artık suyun yüreğinde şekillenirim
Ama sanma ki istesem de sana dönerim
Artık dolunay gecesinin sessizliğinde alevlenirim