Ölümü Sevdim Şiiri - Abdullah Oral

ÖLÜMÜ SEVDİM

Ne zaman haykırsam haklılığımı
İsyana düşse yüreğim
Soğuk taş duvarlar kuşatır yaşamı

Nefesim donuyor dudaklarımda
Çarmıha geriliyor günahsız gecelerim.

Gün doğmuyor karanlığına hücrenin
Dayanılmazlığını yaşıyorum hayatın

Unuttuk sevmeyi
Doğayı insanı kuşu kelebeği

Kemirgen duyguların
Çaprazın fişekliğinde bedenim
Bir başına ve yalnız
Çaldım acılarımı taş duvarlara acılarımı

Duvarlar duymaz, duvarlar görmez
Demir parmaklıklara takılmış umut.

Ve bir başıma duvarlaştım kas katı
Soğuk ayaz gecelerde.

Toprağın sıcaklığını düşündüm
Yavuklunun sevdalısını sardığı gibi
Sarar ısıtır beni diye.

Çiğ yağmış gibi dudaklarımın ıslaklığında
samyeli olur rüzgarın soluğu.
okşar iken bedenimi.
Toprağın sıcaklığını düşler iken
sevdim ölümü.
Çılgınca bir yaşam sevdasıyla
Çırpınırken yüreğim
Bir tek ölümü sevdim temmuz sıcağında

Oysa
O kadar sevdalıyım, ki, yaşama
Ölümler beni hep sarsarda
Bu kadar şaşırtmazdı.

Simdi ölümün çirkin yüzünün
yenilişini örüyorum.
Cellatların acizliğini.

Görüyorum sevdamızın direnci
Öldürüyor ölümü.
Yıkılıyor taş duvarlar ışık sızıyor içeriye.

Birden ansızın
Yenik düşüyor karanlıklar aydınlığa
Yenik düşüyor ölüm oruçlara
1996. ölümü sevdim
Ezilen ve sömürülen insanlar adına…

Yüreğimizdeki isyan ve sevdalarımız. Ekim 1999