Ölümü özledim Anne Şiiri - Suat Hayta

Ölümü özledim anne,
Ne garip değil mi?
Bir zamanlar hayata tutunmak için
Parmak uçlarımla sarıldığım ben,
Şimdi gökyüzüne suskun bakıyorum sessizce.

Yorgunum anne, çok yorgun…
Gülüşlerim yama tutmuyor artık kalbime,
Her gece kendimden eksiliyorum biraz daha
Ve her sabah, sırf sen üzülme diye
Hayattaymış gibi yapıyorum sana.

Kimse anlamıyor içimdeki sessizliği,
Bir mezar taşı gibi duruyor dilimde adım.
Kalabalıklar içinde en çok ben yokum,
En çok ben susuyorum kendi çığlığıma.

Ölümü özledim anne,
Korkma, gitmeyeceğim henüz.
Sadece…
Biraz dinlenmek istedim
Bu acının kıyısında,
Senin dualarında.