Ölümü Konuşalım Şiiri - Turan Tuncer

Senin gözlerinde her sabaha yeni bir güneş,
Benim elimde hasretten kavrulan kor ateş.
Eğer, aç bakışlarında
umuda çığlık çığlığa avuç açan
bir çocuğun gözlerinden bakabilirsek,
ölümü konuşalım.
Kaç güneş daha küsecek
şu ar yoksunu yüzlerimize,
Emeğin kirli yüzlerine arsızca
söverek baktığımız için.
Hayatın kaç tasını
sarhoşluk doldurabiliriz gözyaşlarımızla.
Dağıtabilirsen yüreğinde birikmiş
sefahat bulutlarını toprağın
karanlığında,
kuru ekmek ve soğana
dağınık saçlar biçtiğimiz tarlalarda,
ölümü konuşalım.

Sıktığı dişlerinden düşen yarım gülüş,
Gözlerinde sahibini bulamayan dokunuş,
Onlara geri verebilir misiniz?
Oğula kıza kesmiş yarım sevdalarını.
Yatmak istesek,
kalkamadıkları derin çukurlarında
ya da
kömür tozuna bulaşmış alın terinde,
ölümü konuşalım.

Amerikan cin,
İskoç viski,
havana puro cabrolet yüreklerinizle,
Savurganı olduğumuz sevdalara
ağıt dizmeyi marifet sayıp.
Köpeğe ithal kurabiye, kedine kuaför, beğenmediğin ekmeğin kokusunda
it dalaşı yer sofrasını talan eden çocukların
ajanda bozması okul defterinde
hayat bilgisi diye öğrendikleriyle,
ve eğer hala cesaretin varsa,
onun yurt severliğinden
arta kalan kırıntılar kadar,
İş kazalarına, ihmallere adak edilenler kadar,
Sorumlular bulunacak söylemleri kadar,
ölümü konuşalım.

Güneşli bir günde buluşalım
ya da yağmurlu bir gün olsun.
Boğaza nazır Arnavut köy
ya da Bebek fark etmez.
Sen ithal viskini söyle ben de bira
yanında çikolata fıstık
Recep İvedik’ten konuşalım,
Gora diyelim Cem’ide unutmayalım,
Sonra direnişi yazan habere inat
gazeteleri topla diyelim garsonlara.
Çıkarken bahşişi unutma sakın
itibarın irtifa kaybetmesin ki
seninle oturup
bu servet bırakılıp ölünür mü,
meselesini konuşalım.

Ölüm emekçiye yakışır beyim!
Sana yakışmayanın nesini seninle konuşalım?
Biz oturup kırk kardeş,
kırkı da bir birini bilen kardeş,
Biz oturalım açlık grevlerini,
“aç yaşayıp tok ölmeyi” konuşalım.
Ölümü konuşalım.

AQuşçusu
25 Ocak 2010 İst