Ölümü Düşündüm Şiiri - Kübra Kurtul

Ölümü düşündüm.
Yıllardır istediğim
ama asla düşünmediğim ölümü...
Her an kapıma dayanacakmışçasına tedtidvari,
beni bu yaşlı devirde unutacakmışçasına aldırışsız;
ölümü düşündüm.
Saat gece yarısını yarılamışken
ve gözlerim kısa süreli uykuyu dilerken;
ben, uzun uyumayı düşündüm.
Geceler boyu dimağmı kabartan sesleri,
yastığımın içinde çiseleyen elleri
ve göklerden gelen o çağrıyı,
düşündüm.
Gecenin sonunda beni dürten,
farklı dilli gönül yevmiyemi
işte o an tekrar düşündüm.
Ölümü ve yaşamı
Uzun uzun... Düşündüm.
Şuurum yitip,
gözlerim tavanın dibini sıyırana değin;
ellerim kanlı değirmenden su taşımaya devam etti.
Ben de düşündüm.
Düşünmek bu;
bozkırın göbeğindeki gurultu,
çeşmesi kara dillerin deposu...
Elleri, ölümün ceplerinden Azrail çalan hırgız.
Düşüncesiz düşüncelerin eteğindeki dallama...
Elbet sökülecek kornişlerinden
ve temizlenecek yılın bir günü kibrinden.
İşte ben,
o günki düşüncemi düşündüm.
Ondan önce,
ölümü düşündüm.
Ve yine düşündüm...