Ölümü Ben Seçmedim

Giderken anılarını da götürür gibi yürüyordu ardına bakamadı, pencerede kala kaldı aşık. Bu ikinci bakıştı gamzelere,lise yıllarına dönüp baksa onu görecekti, tam karşısına dikilmişti kaderi, geceye yalnız daldı gözleri.
Yağmurun serpiştirdiği damlalara aldırmadı yürüdü, Ankara sokaklarında yüreği dermansızlaşmıştı, caddeleri adımladı, gecenin yüzü soğuktu, Kurtuluş Parkı’nda ayak izleri kalmıştı, yalnızlığın soğuk elini tuttu, günlerden cumartesi idi, kışların karları üzerine yağıyordu, karışık ve yağmurlu bir nisan gecesinde, çarpıntılarına aldırmadan karanlıklara dalıp gitti.
Renklerin cazibesine aldırmadı, sokak lambalarına baktı, yol gösteren biri de yoktu, kala kalmıştı hayatla.
Tümseklerine takılmıştı Ankara’nın, yokuş yukarı gidilecekti, sormadı mevsimi, bakmadı sokağın adına, tren istasyonuna doğru yürüdü, perdelerden sızan ışıklar sokağa düşüyordu güneş yerine, bozkırlarda olmayı yeğlerdi, başı boş yollarda yürümek isterdi, gözleri boşalıyordu, erken inmişti yağmur ve sırılsıklam kalmıştı teni.
Ayak seslerini duymaz olmuştu, yalnızlık yine elinden tutmuştu.
Nerede kalmıştı, ömrünün neresindeydi?
Hırsla ilk gelen trene atladı, ayakta gitmek istediğinden yer aramadı gözleri, birkaç meraklı göze takıldı önceleri, ama onlarda çekilip gitti, sonsuzluğa takılı gözlere alışamadan.

Can sıkıcı ve soğuktu yaşamak, ellerini başının arasına aldı, beyni zonkluyordu,olmasını istediği yaşamdan uzakta, dudaklarını yiyordu, düşünceler kafasına tokmak gibi iniyordu.

Şehrin karanlığına çığlıklarıyla dalan trenin penceresinden rüzgar giriyordu, üşümeyle titreme arası bir tedirginlik sarsmaya başlamıştı yalnız bedeni, milyonların yaşadığı şehirde ıssızlığın içindeydi.
Aklından geçenleri toparlamak için başını kaldırdı, sıcak yuvaları, huzurlu yaşamları,güzel yürekli insanları düşündü.
Kaybettiklerine, yaşadıklarına ve bir de yarınlarına baktı, bir tekme savurmak istedi ama öylece kaldı, istasyona gelmeden ayağa kalktı kapıda yerini aldı. Saçlarına yağmur damlaları uçuşuyordu, trenden atlayarak indi, hızlı adımlarla yürüdü, güven duygusuna yetişmenin çabasındaydı.
Hayal kırıklıkları bedenini sarmaktaydı. Yaptığını sorgulayıp durdu parka oturduğu yerde.
Telefonu çalıyordu saat 07.33, sabahın ilk ışıkları ağaçların arasından süzülüyordu, yorgun ve uykusuz gözlerini aralamaya çalıştı, gizli numara yazıyordu, açmak istemedi ama telefonun ısrarlı sesi onu zorluyordu, tuşa dokundu “ buyurun” dedi, ses seda yoktu, anlaşılan birisi onun sesini duymak istiyordu. “Seni seviyorum” deseydi, arayan sevgilisi olsaydı, çıkıp gittiği dünyasına geri gelseydi, ellerini ovalayarak bir sabahçı kahvesinden içeri girdi, simitleriyle çaylarını buluşturanların tüttürdüğü dumanlara isyanla baktı, yalnızlık bu muydu?
Garipçe gülümsedi ve acılarından bir yudum çekti, çayını içti, parasını ödedi, dumanlardan rahatsız olmuştu, gözlerini açmak istese de kapanıyordu,
uyumak istiyordu, sevdiğinin sokağından ayrıldı, kapısına kadar geldiği sevdiğine “merhaba “ demeden gidecekti, sevdiği değildi artık, çekip gitmişti ardına bakmadan, kaçış gibiydi, dönüşü olmayan yollara gidivermişti.
Bu yazıları belki bir gün sevdiği de okuyacaktı, ama dengelerin bozduğu aşka o da anca ağlayacaktı.
“ Sevdiğim rüyalarına girmiş say, biliyorum yanında olmayacağım, sende benim yanımda, boynu bükük çekip gitmedim, vicdanım rahat, çünkü ölümü ben seçmedim.”