Ölümü Bekliyorum Şiiri - Doğukan Dualı

Yine yalnız kaldım,
Belkide budur,tek ihtiyacım
Bıktım artık,sizin samimi tavırlarınızın altında yatan,samimiyetsizliğinizden
Yüz çevirince,ben suçluyum
Kendilerinin ne kadar sıradan,
Ne kadar zayıf olduklarını bilmezken,
En güvendiklerimizden tavır,ardından,samimiyetsizlik görüyorsak,hayat mı yoksa insanlar mı,zalim şaşırır insan

Kağıda döküyorum içimi,
Sayfalar yetmez bazen,
İnsandan iyi dostluk eder,kağıt ve kalem
Bir de kaleme sırrını verme,ihanet eder diyor ya alem,
Halbuki öyle mi pirim,
En karanık ve deli anlarımda,benim yanımda olur,
Ağzımda ne bir küfür,ne de dalkavukça sözler,
Kağıda yazarım bütün isyanlarımı,
Bazen de sevdiğimi,aşkımı..
Öyle şimdiki gibi yapmacık,
Tek gecelik aşklar gibi değil,
Büyük aşklar gibi pirim..
Yağmur altında,sevgilinin evini gözetlemek,
Yağmur altında,o'na şiirler yazmak gibi,
Değer mi bilmiyorum ama bilmek acı verir bazen..

Ölümü özlüyorum,hiç tatmış olmamama rağmen,
Başımı secdeye koyduğum an,ölmek istedim,
Ne güzel ölüm değil mi pirim,
İnsan beşikte doğuyor,mezarda yatmak için,
Sadece bundan ibaret sanırlar,
Halbuki bu ikisinin arasında Allaha ibadeti unuturlar,
Ne ilginç ama doğuyoruz ölmek için,
Doğru düzgün yaşayamadan,anlayamadan...
İhanetlerle dolu hayatınız size kalsın
Ben şimdi odamdayım,kağıt ve kalemim ile ölümü bekliyorum...