Ölümü Bekleyiş Şiiri - İsmet Bozkurt

Ölümü Bekleyiş
Savrulur oldum çınar yaprakları gibi kuytu duvar diplerine.
Uykusuz çocuklar bıraktın gözlerime.

Geceleri ayaza kesen odamın alevlerinde tutuşurken
Uykuyla arama denizlerden perdeler çekilir.
Sabah ezanına yakın başlarken yarım kalan senli düşlerim
Aralanmaya cesaret eder mi kirpiklerim.
Rüyalarımda karşımda duran gülücüklerini seyrederken.....
Hangi acılara, hangi gözyaşlarına uyanacağım kim bilir.
İçimde öyle bir mülteci oldun ki...
Yatınca uyumaya cesaret edemediğim
Uyanınca gözlerimi açmaya korktuğumsun.
Karalı haberler mi sıralanır yüreğimin mesaj sayfalarına kim bilir.

Ey parmaklarına kınalar yakılası mihrap gözlü narin yâr
Ey rabbimin armağanı peri kızı hırçın yâr
Doldur cehennemi avuçlarından yudum, yudum içeyim.
İçimdeki öfkeyi sahralara kusayım
İbrahim’i yakan ateş sen ol
Güneşin kavurduğu kızgın kumlar ben olayım
Aramıza serdiğin çöllere gömüleyim.
Yeterki bir kez, bir kez daha boynuna sarılayım.
Öleyim, öleyim...
Ismet Bozkurt