Ölümü Beklerken Şiiri - Kemal Yavuz

ölümüm nerede,
ne zaman,
nasıl olacak,
bilmiyorum;
zaten,
bilmek de istemiyorum…
benim ölümle bir hesabım yok.
benim hesabım reddettiğim sözcüklerle,
böyle gizlenişim ondan,
irsiyet, intikal, tevarüs, kalıtım, miras...
atavizme ait her sözcüğü sildim sözlüğümden,
hiçbir izim yok dünyada,
neslimi sürdürecek...

Ateş ve külün emzirdiği
Ölü balık yiyicisi
Anason renkli dudakların
Kıt akıllı aç bebesi
Anlamıyor ki kardeşim
Katran renkli dişlerden
Sırıtan ciğerler
Ne diyor
Cigara ve anason hakkında…

beklerken ölümü,
kim ister, ayakaltında dolanmak?
bu yüzden sokağa çıkmıyorum.
Ben diyorum ki, ey ölüm
Kolaylaştırmak için senin işini
Yapıyorum elimden geleni
Her gün İki paket cigara,
bir 35’lik rakıyla…
karaciğerim iflas etmiş
suratım kızarıp terlemekte
akciğerim iflas etmiş
kesik kesik nefesim
belim, sırtım, başım,
dizlerim ağrımakta sürekli
her yanım deforme olmuş…
bunlar onların tercihi
kendi tercihim ise
sağlıklı olmaktan daha çok
bir tek kadehim boş kalmasın;
bu umursamazlığımın terapisi için
umudum hastalıklı fonksiyonlarda;
bu hastalıklarla giderim belki,
ya da “nur” dan müteşekkil bir “ten”
karanlığının ucunda
ışık görünen bir tünelde
gülümseyen yüzünü gösterse,
elimden tutsa, kalırım da...