Ölümsüz Sevgi Şiiri - Yusuf Güven Artarslan

Yine her zamanki Bakırköy sahildeyim.
Aynı saatte,
Sevgi sözcüklerinin etkisiyle, uçan martıların olduğu yerde.
Aynı bankta,
Gözlerimizle konuştuğumuz yerdeyim.

Elimde, sana verecek olduğum kıpkırmızı güller
Üzerlerinde gözyaşı gibi damlacıklar var.
Fark etmedim alırken ıslak olduklarını…
Zaten “Nasıl aldım? ” bilmiyorum.

İçimde bir sevinç var bugün diğerlerinden farklı olarak,
Evden nasıl çıktım, ne giydim, nasıl geldim, onu da bilmiyorum.
Ayaklarım beni buraya getirdi.
İçimdeki seni görme sevinci eşlik etti bana.

Evet, bugün seni görecektim!
Yine seninle, gözlerimizle konuşacaktık.
El ele tutuşup, seninle hayal dünyasına misafir olacaktım.

Her zamanki gibi buluştuğumuz saatten yarım saat önce buradaydım.
Bekliyorum seni oturduğumuz bankta, her şey aynı seninle olduğu gibi,
Güllerin sevgi kokusu burnumu yakıyordu,
Sana olan sevgim gibi...
Gözüm onlara takıldı.
Onlarla konuşur gibi ''Neden ağlıyorsunuz? '' dedim.
Bakın ben çok mutluyum; az sonra sevgilim gelecek onunla beraber olacağım.
Bu aklıma gelince içim kıpır kıpır oluyordu.
Gözlerim uzaklara dalıyor…
Seninle olacağım fikri beni öyle mutlu ediyordu ki...

Saatime baktım; bir saat geçmişti, sen yoktun yanımda,
Oysa ben buraya nasıl geldim!
Bilmiyordun.
Seni bekletmemek için koşarak...

“Herkesin bir kusuru vardır.” diye düşündüm ve gözlerimi uçsuz denize diktim.
Aynıydı işte!
Denizin sonsuz olduğu gibi, sana olan sevgimde...

Sonsuzluğa uzanıyordum,
Sevginle bulutların üzerinde uçmaktaydım bugün.
Ve bugün ikimiz için faklı bir gün olacaktı.
Uzun zamandır sana aldığım yüzüğü parmağına takacaktım...
Günün sonunda sevgilim diyerek, seni sevdiğimi söyleyecektim.

Ama sen hala yoktun…
Ne yanımda, ne de sahilin girişinde.
Güllere baktım; hala ağlıyorlardı.
Sorduğum sorunun cevabını söylememişlerdi henüz.

O kadar heyecanlıydım ki…
Biraz sonra sen geleceksin, kucaklaşacağız…
Seni sevdiğimi söyleyip, yüzükleri takıp parmaklarımıza,
Evliliğimize ilk adım atacaktık.

Bunları düşünürken, martılara baktım.
Ne güzel uçuyorlardı.
Her şey kanatlarının altındaydı.
Birbirleriyle oynaşıp duruyorlardı.
Onları izleyen, biz insanları umursamayarak,

Tekrar saatime baktım.
Buluşacak olduğumuz saati iki saat geçmişti.
İçimdeki heyecan endişeye bıraktı yerini.
Aklıma bile getirmek istemediğim düşünceler sardı benliğimi.

Sensizlik düşüncesi ile gözlerimin ıslandığını fark ettim.
İnsanların bana deliymişim gibi bakmalarını da umursamıyordum.
Neden gelmedin diye düşünürken…

Beş sene geçti ve ben hala seni bekliyorum burada,
Oysaki hep burada buluşuyor, hep burada oturuyor, hep seninle gözlerimizle konuşuyorduk.
Daha fazla dayanacak gücüm kalmadığını anlayabiliyorum.
Ve içimdeki kalbi parçalamak istiyorum.

Gözlerimdeki yaşlarla birlikte, ben yine yolumu tutmaya karar verdim.
Sen gelmedin ama yine ben senin evine geldim.
Gülleri yanına koyar onları sana vermiş olurdum.
Şimdi anladım güllerin neden ağladığını

Gidiyorum!
Yolumun sonu Zincirlikuyu Mezarlığı...
...