Ölümsüz Sevdalar Şiiri - Mesut Yüksel

Sevgilim,
sana kavuşmak için çıktım yola
ve tabiat beni tanıdı.
İçimdeki yangını gördü rüzgâr,
savrulduğum yerleri bildi.

Ayaklarımın altında
zaman çözülüp, ipekten bir halıya dönüştü;
mesafe, adımıma boyun eğdi.

Dağlar omuzlarını indirdi,
taş iradesini bıraktı bana.
Dar geçitler genişledi adımlarımla,
kaya eğildi, kader yol oldu.

Çünkü dizlerimin titreyişini
sadece bu yollar anladı.

Nehirler unuttu kıvrımlarını,
akışını doğrulttu adınla.
Ovalar soluk aldı,
uzunluklarını yitirdi bir anda.

Fırtına sustu,
yıldırım ışığını geri çekti;
gök, hiddetinden utandı.

Çorak çöllerde
serap diz çöktü,
vahalar kalp gibi atmaya başladı.
Susuzluğum topraktan değil,
senin yokluğundandı.

Buzullar eridi
bu aşkın ateşten nefesinde.
Denizler dalgalarını terbiye etti,
ufuk sükûnete erdi.
Yeryüzü sustu sevgilim,
çünkü ben sana geliyordum.

Şimdi
bütün engeller ardımda,
bütün korkular toprakta.

Aç kollarını,
yalnız bana değil,
bu çağlara sığmayan aşka.
Yorgunluğumu al avuçlarına,
yeniden başlasın dünya.

Aşkımı kabul et.
Kutsa beni sevginle,
arınayım, yeniden doğayım.

Ve gel…
Zamana karşı duralım.
kadere adını unutturalım.

Birlikte yazalım
başlangıcı olmayan,
sonu gelmeyen
ölümsüz sevdaları.