Ölümsüz Sevda Şiiri - Kimsesiz Şiirler

Mutlak bir ölümün, muallak yolcusuyum.
Anlam yüklemem, anlamsız gidişlere.
Vaatler vermem, nişanlıyım ecele.
Tecelli ederse adalet, kırarsın kalemimi.
Bana en büyük ceza, son bir bakış.
Ve senin arkana bakmadan, gidişin.
Alışmışım, apansız gidişlere.
İmalı bakışlarla, imzalı terk edişlere.
Nice, kıran kırana savaşlar gördüm,
Kırılgan gönüllerde.
Kazananı yok bu savaşların, herkes mağlup olur.
Ölümsüz dediğimiz sevdalar bile, bir bir toprağa girdiler.
Kansız bir savaşın, yitip gidenleri.
Ölüm kokuyordu yeryüzü.
Gökyüzü isyanlarda.
Sevmelerin diğer adı ölümdü, körükörüne sevdalar uğruna.
Laf geçmez yüreklere, sevmek cesaret ister çünkü.
Bilirsin savaşman gerektiğini.
Bilirsin, sevdanın, sarp çetin bir geçit olduğunu.
Hazırlıksız yakalandığın bir çatışma gibi.
Pusu kurulur yüreğine.
Ablukaya alınır, çepeçevre sarar her hücreni.
Teslim olmamak için direnirsin, ancak çoktan esir düşmüşsündür.
Yüreğine takılan bir pranga ile, artık müebbet yemişsindir.
İsyankar yüreğin, artık uslanmıştır.
Gözün, herkese puslanmıştır.
Dedim ya, sevmek cesurların işidir.
Çünkü, herkes silah diye çatmaz sevdasını,
Yüreğinin doruğuna.
Her babayiğidin harcı değil, sevilmediği bir yürekte, esir olup çürümek.
Her yolcunun göze alabileceği bir şey değil.
Parçalanmış bir ruhla bilinmeze yürümek