Ölümsüz Aşkını Gömdüm Kalbime

Elimden sımsıkı tutup
Hasretlerin kucağından çıkaran sendin
Düşlerime gizlice girip
Karanlıkla geçen gecelerimin siyahından kurtaran sendin
Sevgiyle ümit verip
Yaşamadığım bir duygu yaşatan yine sendin
Zamansız bir yolculuğun koynunda uyurken ben
Sen bir gittin…
Zamansız yolculuğun ortasında uyandım
Kalbimi kırıp yaktın sen beni
Zamanlar öyle kısa oldu ki

Bedeni mi yıpratın nasır tuttu gençliğim
Gezdiğim kaldırım taşlarına kanlandı gözlerim
Yağmurlarda ıslanan gözyaşlarım
Aktı yine bana sormadan
Akıp gitti yine bir damla daha
Soldu güneşim, bütün ümitlerim sana yar olamadan
Ben yapayalnızım şimdi

Nasıl olduysa ansızın kalbimi aldın
Mesken ettin yalnızlığa kaderi mi?
Sürükledim bütün dertlerimi
Gittiler terk ettiler bedenimi
Solan anılarımı attım içime
Sensizlikle uyandım karanlığın sesinde
Açtım gözlerimi damla damla süzüldün içimden
Ve bir gün karanlığın sesinde
Ölümsüz aşkını gömdüm kalbime