Ölümsüz Aşk Şiiri - Kemal Karapıçak 2

ÖLÜMSÜZ AŞK

Bir gül, bir güle
"Bir gül" demiş
"Zira güle gülmek yaraşır"
Gül gülmüş,
Güle güle ölmüş.

Gümüş kanatlı bir bülbül:
Geçiyorken ağzında sümbül,
Ölmüş gülü görmüş.
Öpünce yanağından gülü,
Gül dirilmiş.

Lâkin;
Gül dalında bir hoyrat diken:
"Nasıl öpersin o gül benim iken?
" Koklatmamış bir daha gülü bülbüle
Hasret bırakmış bülbülü güle.
İşte o an başlamış ölümsüz aşk
İşte o gün bu gün, hatta yarın;
Nesilden nesile aşkın adı:
"Al yanaklı gül;
Bal dudaklı bülbül" olmuş.

Aşkın adresi gönül;sokağı çıkmaz,
Gönül acıdan bıkmaz.
Acının ilâcı acı
Aşkta acı; gönül baş tacı.

Gül bedeni ince dal,
Yaprağı yeşil; yanağı al
Büküldü bülbülün beli; kırıldı kanadı.
Yüreği yandı gülün; içi kanadı…..
Ondandır gül yaprağı kan kırmızı
Bülbülün bağrı yanık, gönlünde sızı.

Biçare bülbül ulaşamayınca amacına
Uçup gitti karşı dağın yamacına.
Kavuşamadı ama gülüne;
Yönü hep gülden yana;
İçi yana yana

Bakmış uzaklardan gülüne,
Demiş:
"Gülüm, gülüm, üzülme sen gülüm,
Bizi ayıramadı, ayıramayacak ölüm.
Gülüm, ah gülüm...

Kemal Karapıçak