Ölümsüz Aşk Şiiri - Ümit Uzunhasanoğlu

Metis sadece iyiydi..
Onu içine hapsetti Zeus.
İçinde güneşi taşıyan Metisin aydınlığında,
Zeus günbegün kararıyordu.

Demir ve Ateş Tanrısına kendi alnını baltalatan,
göklerin korkak efendisine benziyordu adam.
İçinde gerçek bir aşkı barındıramıyordu.
Zalimdi,
bencil ve cesaretsizdi.
Kadın sadece iyiydi,
ellerinde güneş,
gözlerinde aşk,
sonsuz bir sadakatle beklemekteydi.
Kadın adama,
rengini verdi,
kalbini,
yaşama sevincini.
Oysa ilk rüzgarda savrulan adam,
İçindeki kadını çöle tükürüp,
bulutlardan atına bindi...onu terketti.
Hayal ve gerçek arasında sıkışan,
Kan ve gözyaşında bıraktığı kadın,
Her gün, her renkte yeniden doğuyordu.
Teni toprak,
elleri dal,
gözleri denizdi.
Bir asır geçti...
Adam özledi..
Bulutlardan atına bindi,
denizler ülkesinden geri geldi.
Artık çok geçti.

Ateş ve kanda bıraktığı kadın,
Onun ölümüne ağlamaktaydı.
Çırpındı kadının gözlerinde,
ellerinde ve saçlarında.
Görmedi kadın..işitmedi..
Bakışları buzdan, kalbi soğumuş demirdi.
Adam anladı ki,
İnsan sevildiği sürece tanrıydı,
Ölümsüz kılan sadece aşktı.