Ölümsüz Şiiri - Aşkın Güngör

Kül rengi hüzün tortusu.
Yağmuru yitik güz.
Siz.
Geceye açık pencere.
Serseri birkaç yıldız.
Geçmişe ait, usumda, sizler kaldınız.

Şimdi bir çelik mezarın içinde beni
(düşlerinizde)
yeni evrenler arayan
yolu yitik bir gezgin olarak
görür müsünüz?

Sustu gün.
Nasıl tükenmediyse hiç
ezgisi eski senfoni gibi
ardıma baktıkça gördüğüm
o eski sevgili
o eski güz
siz de öylesine
anka’nın kanadındaki
yandıkça yenilenen
efsunlu tüysünüz.

Uzay ki
açtı siyahını
ve sorguladı aşkımı:
Ben dünyadayken siz
uzak yıldızlar gibi yıldız
uzak ölümler gibi ölüm
uzak sevgililer gibi uzak
görünürdünüz.

Oysa şimdi
ışık yılları uzakta
koptukça tutulduğum,
yüreğimde devinen
taze düşsünüz.

Evren, biçimi olmayan anne,
okşar gümüş tenini içinde gezinenin,
parmakları pürüzsüz.

Düşler ölür,
atom ölür,
uzay son bulur bir gün,
ama ben yaşadıkça siz
ö l ü m s ü z s ü n ü z.

(04.11.1996)