Ölümse Gülümse Şiiri - Cihat Şahin

Bu dünyaya gelenler, göçmek için konarlar.
“Yolcu yolunda gerek”,dememişmi atalar?
Ne yazık ki çok halklar, aldanırlar kanarlar,
İstemezler göçmeyi, bekliyorken öteler.

Dünya seyyar bir Pazar, sergilerde hayır şer,
Ticarete gelmiştir, bu çarşıya her beşer.
Kaderde var yolculuk, kimse arzda kalamaz,
Ticareti bitiren, hemen yollara düşer!

Bin yıl bile yaşayan, bu mekânda kalmadı!
Yolculuğu düşünüp, asla gafa dalmadı.
Döndü asıl yurduna, sürur ile Salihler,
Bu dünyanın mülkünü, beş paraya almadı.

Bir tarladır bu diyar, ukba için ekmeli!
Güzel meyve isteyen, doğru fidan dikmeli!
Diken miken ekenler, devşirirler çaltıyı,
Orda rahmet isteyen, şimdi zahmet çekmeli.

Asker için teskere, vesiledir sevince!
Üzülürmü er olan, teskeresi gelince?
Bekler onu dostları, dört göz ile sılada,
Uçar gider evine, kışla izin verince!

Ne hoş dosttur Azrail, yed-i emin ruhlara,
Kavuşturur bizleri, gerçek dosta ve yara!
Ölüm Burak saile, cennetlere gitmeye,
Onun ile gidilir, huzur dolu diyara!

Korkmaz insan ecelden, şayet akl-ı selimse,
Onu candan arzular. Amil olan âlimse!
İhlâs ile et kulluk, iste hüsn-ü hatime,
Ölüm mevzu olunca, iştiyakla gülümse!

İman amel ve ihlâs, salahate vesile!
İttika’yla uyarlar, arifinler usule.
Rıza için yaşarlar, muhlis olan abidler!
Rahman razı olursa, gelir maksat husule!

Herkes göçer uhraya, asla kalan bulunmaz,
Bura gurbet ülkesi, ebediyyen kalınmaz!
Mecburidir yolculuk, hazır olmak evladır,
Gelse ferman Allahtan, ona çare bulunmaz!

Tebessümle beklerim, can dostumu dört gözle!
Vereceğim ruhumu, azraile ben hazla!
Özlüyorum rabbimi, rahmetini umarak,
Söylüyorum bunları, özden gelen bir sözle!