Ölümmüydü Ayrılık Şiiri - İsmet Zeren

Sen yoktun
Sevdamız bende büyüdü
Şenlendi anılarla
Yuvamız yalancıktan
Isınmadı bir daha
Yatağımız yorganımız
Üşüdüm
Üşümeden aşkımız
Sen yoktun

Ölüm müydü ayrılık

Sen yoktun
Çaldı kapımızı yanlızlık
Bacamız sönüverdi ıssızlıktan
Rüzgar penceremize dokundu
Karanlık çöktü odalara bir bir
Hüzün siniverdi yuvamızın her köşesine
Direndim
Gücüm yettiğince
Sen yoktun

Ölüm müydü ayrılık

Sen yoktun
Geliverdi ölüm sessizce
Bir yudum su istedim son kez
Son kez andım adını
Kapıya takıldı gözlerim
Gelmedin/anladım ki
Sen yoksun

Ölüm müydü ayrılık

Bitti
Toprakta su
İçimde umut
Gökte bulut
Elimde ut
Ayrılık şarkısını-hüzzam-
Çalmadan daha
Bir masal gibi
Yatmadan sonsuzluk uykusuna
Hepsi
Yüreğimde bitti

Ölüm müydü ayrılık

Gitti
Hiç bakmadan
Konuşmadan tek kelime
Tutmadan ellerimi
Öpmeden dudaklarımdan
Dokunmdan
Sormadan
Ağlamadan/ağlatmadan
Bir film gibi
Kare kare
Adım adım
Uzaklaşıp gitti

Ölüm müydü ayrılık

Sen bende değilsin
Çalma kapımı
Yanılırsın
Yüreğim taş
Gönül zifir karanlık
İnat edip girme
Dağılırsın

Ölüm müydü ayrılık

Sen bende değilsin
Uzaklarda belki
Belki geçmişte
Gelecekte belki
Sen bende şimdi/bitmişsin
Anladığında
Sarsılırsın

Ölüm müydü ayrılık

Sen bende değilsin
Ben onda değilim
O sende değil
Aşk...
Yitik bin asır
Arama
Bulamaz
Yıkılırsın...

Ölüm müydü ayrılık

Önce ölümler gelir
Sonra yanlızlık
Acılar gelir
Simsiyah bulutlarla
Yüreğinden yüreğime
Kırgınlıklar gelir
Sel gelir gözlerinden
Geç kalmanın pişmanlığıyla

Ölüm müydü ayrılık

Sen kaderden ne beklersin
Güneşin doğusuyla
Hiç bilmediğin yarınlardan
O gelir ko(r) kusuyla
Bu suskunluk yavaş gelir
Lakin belli ki
Yaman gelir
Götürmek için
Geride kalanları
Önce ölüm gelir
Sonra yanlızlıkla zulüm
Hiç acımdan acılarına
Ve gençliğine aldırmadan

Ölüm müydü ayrılık