Ölümmüş Ayrılık Şiiri - Muzaffer Arslan 2

Bir kriz...
Bir buhrân...
Bir melânkolik çatışma...
Tarifsiz ve telafisiz geçen zamanlar...
Akıl almaz,
Dile gelmez güzelliklerin,
Sessizce kayıp gitmesi
O çok güvendiğim aklımdan.
İçime dolmasını istediğim o billur sesin
Sonra uykularımı bir bıçak gibi bölen sözlerin
Neredesin ey sevgili
Bir köşeye sıkışmış,
Mutlulukla korku çağrışımları gönderen,
Yüreği yaralı ceylan,
Sevdâsına tam yiğit,
Acısına hüzün yüklü,
Neredesin, kiminlesin?
Hangi zamanlar gelirim aklına
Bilmem ki
Vakit öylesine dar,
Günler öylesine sıkıcı,

Sensizlik yüreğime öylesine ağır ki
Dayanamam...
Alıp bu yorgun başımı
Ve mustarip yüreğimi
Gitmek istiyorum meçhûl diyârlara...
Seninle yaşadığım bütün hatıralarımı da alıp yanıma
Gitmek istiyorum Ferhâtlar, Şirînler diyârına.
Bilmem ki;
Hangi asırda gizledin benliğini.
Sonra, hangi şehre verdin o güzel düşlerini?
Sana köle olmuşken çekip gitmek de niye?
O akrep kıskacı bakışların ki bilirim kiminle.
Yüreğimdeki sancı,
Alnımdaki çizgiler, şakaklarımdaki ak,
Ve bütün benliğimi kuşatan
Acımasız düşünceler
Senden hatıra...
Gözleri yağmur yüklü bulutlarla kenetli,
Düşleri bin bir gece masallarına eş olan sırdaş!
Duruşun, bakışın, git deyişin
Yaktırıyor gemilerimi…