Ölümlü Aşk Şiiri - Pervin Dalgıç

Aşk hasta.

Ateşi var.

Yanıyor!

Yüzü solgun,

Halsiz düşmüş,

Yorulmuş,

Biraz istirahata ihtiyacı var.

Yalnız kalmak istiyor.

Gözleri de kör olmuş.

Artık eski neşesine kavuşamayacak.

Eskisi gibi coşkulu heyecanlı olmayacak.

3 yılmış ömrü,

Kurtulmaz,

çok yaşamaz

dediler…

Aşkın ömrü 3 yıl sürdü

ve öldü…

yerini sevgiye bıraktı.

Sevgi olgun ağırbaşlıydı.

Aşk kadar uçarı hayalperest hiç olamadı.

Her zaman ayakları yere bastı.

Ölümsüzdü adeta

sakin yaşantısından dolayı.

Aynı aileden olmalarına rağmen huyu suyu ayrıydı

Sevgi evin ilk çocuğu; hassas ve kırılgan

Aşk ise evin küçük çocuğu; nazlı ve şımarık

Sevgi aşkı alttan alırdı çoğu kez

Şımarıklıklarını hoş karşılardı.

Ablasıydı ne de olsa

Aşkı serseri ruhluydu

Sevgi ise anaç

Titizdi ev hanımı gibi

Aşk hırçındı ihtiraslı ve haylazdı

Çılgındı

Çocuk ruhluydu

Bir çikolataya sevinen

Oyuncağı alınınca zırıl zırıl ağlayan bir çocuk

Aşk şairdi

şiir dinlemeyi severdi

Onun için şiirler yazılırdı

2 satır da olsa adının geçmesiyle gururlanırdı.

Girdiği her ortamda kendini belli ederdi

Geldiği belli olurdu al yanaklarda

Gözlerin içi parlardı onu görünce

Biraz münasebetsizdi

Çatkapı istediği yere girerdi

Mart gibiydi

her an havası değişirdi

Belki de onu gizemli kılan ne zaman ne yapacağının belli olmamasıydı.

Sevgi önlüğüyle mutfakta,

Bazen hasta başında bekler bir yatakta

O ise her gün değişik bir kılıkta

Sevgi cömert.

Aşk bencildi

Yaşarken kim bilir kaç kalbi çalmıştı.

Çalıp kaçmıştı.

Haylazdı.

Ardında gözyaşları bırakmıştı.

tanıyan bir daha unutamıyordu

Çapkındı.

Aşk öldü;

ama arkasından çok şeyler yazıldı ve söylendi

Hep anıldı

Sevgi aşkı hiç unutmadı

Bir şarkıda,

Bir şiirde,

Bir romanda,

Bir filmde

onu hep hatırladı.