Ölümler Mevsimi Şiiri - Hakan Karaldi

geldi yine ölümler mevsimi.
ne kadarda cabuk gecti zaman böyle!
daha gecmistekilerin dinmeden acilari
yasamaya baslayacagim
aramizdan ayrilacaklarin hüznünü

kimisine göre
vardi sadece dört mevsim,
anama göreyse sadece iki mevsim
yaz ve kis olmak üzere.
yilda iki büyük temizlik yapardida ondan dolayi.
capkinlarinda bir mevsimleri vardi,
o mevsimde sevgililerini degistirir
bir sonraki ask mevsimine kadar
idare ederlerdi seviserek.

dört mevsimin olduguna inananlarda,
iki mevsim var diyen anamda,
hayvansi duygularina sahip ask mevsimcileride
mutluydular mevsimlerinden.
bense büyük bir tedirginlikle beklerdim
kimlerin aramizdan ayrilacagini düsünerek.

ölümler mevsimidir bu! baska mevsimlerden farkli
ortalik ne sicak,nede soguk olur.
icimin firtinalarini derin bir sessizlik kaplar,
siirlerim baska tatlar verir.
sarkilar dahi hüzünlenir
gazete küpürlerinde cogalan ölüm haberleri ile.

korkuyorum!
birgün ölümler mevsimin
kapiyi calmadan evime girmesinden.
ne yapsamda vazgeciremezdim
bir baska mevsime atlatmayi.
icra memurlari gibi birsey degillerdi ki
gelmeden evi bir baska yere tasiyayim.

ben,
ölümlerin yasandigi baska ülkelerdeki gibi
mutluluk törenleri yapamam,
onlar gibi sevinemem.
ne kadarda ruhlarin tekrar bulusacagindan bahsedilse
ayni tadi alamam dostlarimla
bir sigara ve kahve esliginde
ardi ardina kesilmeyen sohbetlerde.
tadamam baska hicbir yerde dalgalarin
uzun ve derin akisini.
aglarim
aglarim sabahlara kadar aglarim,
aglayislarim karisir,
bir baska ölüm mevsimine kadar.

bir baska ölüm mevsiminde kim mi ölür?
belki ben,
belki dört mevsimin varligina inanan,
belki temizlik yapmaktan yorulan anam,
belki suan yazimi okuyan,
belkide
bu mevsimde yeni bir ask bulamayan!
atar kendini bir bosluga
bogulur o boslukta
mevsim sessizligi ile...

.