Ölümler Çağına Sitem Şiiri - Oğuz Düzgün

dikenli bir sevmek yürüyor kalbime
yokuş aşağı koşan çocuğun
alnına vuran rüzgar gibi
serin bir geceden sonrayım
ılık bir ayrılık sokuluyor nabzıma

ölümler çağında bu kadar olur
kurumuş bir ekmeğin yanında
burcu burcu tüten soğan kadar,
ortasında doğunun yalnız
yaşamaklar yalan, ölmekler kader olur

gözlerindeki anlamı savlıyorum sonra
gözlerindeki anla mı yaşamak?
gözlerinde ki, anlamı; "yaşam ak"
gözlerin, de ki, anlamı yaşamak
ne dersen de yaşamak bu
sevmek kadar yaşam ak...

ne güneşler yıkıldı ufkumuzdan derbeder
ne karanlık bakışlardan sarsıldık
ne kışlar budadı ölgünlüğümüzü
bilemeyeceğimiz bir bilmece sordu
tarih dediğin ihtiyar, çağımıza
ya varoluş ya ölüm fısıldadı
tarih dediğin, ihtiyar çağımıza...

bilemediğimiz bizler ve
bilemeyen bizi sizler
ürküttünüz anlamadıklarınızdan geceyi
ve kapattık peçeyi biz dünden
aralanmayacak kadar görmelerinize
körlüğünüz kördüğümünüzden
gördüklerimiz bir karabasandan değil
göremezliğinizi bu karanlıkta
apaydınlıkça gördüğümüzden...

metafizik kanatlı bir ebabil parçalar
en aydınlanmacı savlarınızı darmadağın
dağlara koşan bir bahtsız evlat
peygamber çağrısından silkinir kurtulmaları
bir bulut çığlık olur korkularınızdan
tufanlara yenik düşen ölümlülüğünüz
ne kadar da uzak düşürür sizi
sonsuzluk dileyen dualarımıza...

saatli bir bilmek yürüyor beynime
sabahın bu saatinde tik tak -hem ne tik tak-
birazdan bir şeyler olacak bir inkilap -bembeyaz-
patlayacak bir yalnızlık birazdan korkunuza
yaşayamamış bebeklerin ellerinde uçurtmalar
göklerinizde süzülecek rengarenk...
gözyaşları kavuşamamış annelerin
birazdan yağacak umarsızlığınıza...