Ölümle Yaşıyorum Şiiri - Mehmet Zafer

Zaman akıp gidiyor,
Ağaçlar dört mevsim kılık değiştiriyor,
Kuşlar göçe kanat çırparken,
İsimsiz gurbetlerin toprağında can veriyor.
Buğday yanığı tenleriyle
Ekin tarlalarında orak sallıyor
Gelin çağında kızlar.
Aklıma gözlerin düşüyor,
Yediverenler yeşeriyor içimde.
Ne zaman gözlerine dalsam,
Kor yangınlarda kalırım.
Düğümlenir boğazımda hıçkırıklarım.
Boynunu bükmüş öksüz çocuk gibi,
Issız bir duvar dibinde sabahlarım.
Sen ...!
Sen benim aşk makamındaki tek hecemsin..
Ve ben..!
Yirmidört saat hep seni yaşarım
Aklımın senden öte düşüncesi hiç olmadı.
Öyle bir durağa geldim ki ,
Artık yalnız olmadığımı biliyorum.
Her ne kadar geceler karanlık ve uzun olsa da,
Bütün korkulardan arındım.
Gerçi uzağı göremiyorum, kimseyle de bir işim yok .
Şafakları hülyama kirpiklerimi açıyorum ,
Bütün sokakları yeşile boyuyorum.
Tek başıma ölüme bir soluk kala,
Kirli penceremden süzülen ışıkla yalnız kalmamayı öğrendim ben.
Belki de bir daha kimsenin yaşayamayacağı bir sevdayı yaşıyorum.
Ölüme ramak kala...
Ölümle yaşıyorum..!!