Ölümle Kavuşacağız. Şiiri - Zülfikar İz

Kurak bir toprağın çaresizce beklemesi gibi,
Bekliyorum seni...
Sıcak bir samyeli gibi esip,
Rahmet yağmurlarını aşılamanı bekliyorum...
Seni görmesem de, sana dokunamasam da,
Bir esinti hissediyorum geleceksin...
Geleceksin nefesim olacaksın.
Çorak gönlüme sağanak sağanak yağacak,
Cana can katacaksın...
Yağmur damlaları gibi tutamasam da ellerimle seni,
Süzülüp gitsen de parmaklarımın arasından,
Elbet bir gün, mutlaka
Seni göreceğim, seni hissedeceğim...
Bir filiz gibi doğacaksın gönlüme,
Doğuşun güneşi kıskandıracak,
Işığın güneşi kamaştıracak...
Bir nur gibi, dokunmasam da sana,
Göreceğim hissedeceğim seni...
O anda ateş gibi bir kor düşecek gönlüme,
Adı belki aşk, belki de kara sevda olacak...
Dokunmak istesem yakacaksın,
Ama sıcaklığın ile yüreğimi ısıtacaksın...
Havanın nura, nurun ateşe, ateşin suya,
Kavuşması gibi kavuşacağız...
Toprakla buluşacağız, sonunda toprak gibi olacağız.
Kavuştuğumuz anda, sevdanın ateşi yakacak toprağı,
Elmasa dönüşeceğiz...
Semanın nuru üzerimizde yedi renge bölünecek,
Kara sevdanın adı,
Bizimle rengarenk bir sevda olacak...
İşte o zaman, sonsuzlukta yaşamak için,
Destanlaşıp öleceğiz...
ÖLÜMLE KAVUŞACAĞIZ...