Yok ki şu dünyada çare ölüme
Fizana da gitsem çıkar önüme
Ölüm yokluk hiçlik değil, ölüm tebdili mekandır
Ölüm hatırlamak istemediğimiz hakiki gerçektir
Bir gün mukadder ölüm gelecek iyi dinle sözümü
Belki de bir daha göremem, göremezsin yüzümü
Bakıp gördüm ki tüm patika yollar dahi O’na çıkıyor
Yine de O’na ulaşamam endişesiyle ödüm kopuyor
Ölenler için değil, arkada kalanlar için ağlamak gerek
Er veya geç bir gün mutlaka canımızı alacak o melek
Güzeldir hiç güzel olmasaydı ölüm, ölür müydü Nebi
Rolü iyi oynayıp zayi etmeyelim verilen emaneti emi
Ölmekten değil de imansız gitmekten korkmak gerek
Ne zaman ölüm vaki olsa, onu karşılamalıyız severek
Ölüm kadar hiçbir şeyin geleceğinden emin olmadım
Aradım, ölüm ve toprak kadar sadık dost bulamadım
Sevdiklerimden gidenler/ geride kalanlardan daha çok
O halde, bu dünyayı fazla bağlanmanın bir anlamı yok
Her insanoğlunun bir beklediği, bir de bekleyeni vardır
Kanımca benim gibi ölümü bekleyen çok az kişi vardır
O’nun ölüm hakkındaki fermanı “küllün zayikatin mevttir”
Eğer ki Kadir Mevla merhamet etmez ise, işimiz haraptır
www.baysab.com/12.02.2008-02.12
Kayıt Tarihi : 17.2.2008 14:18:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!