Ölümle Hasbihal Şiiri - İbrahim Uludağ

Ey ölüm, içleri ürperten ölüm
Kar gibi beyazsın kar gibi soğuk
Kimine bir güzsün; bir yaprak döküm
Kimine de dosta giden yolculuk

Yolcuna elbisen bir beyaz libas,
Bir beyaz libas ki yalnız sana has
Ne yemek bu yolda ne de su bir tas
Herkesin ameli yanına yolluk

Büyükler derler ki vuslat sendedir
Belki de en güzel haslet sendedir
Bu yolun sonunda cennet sendedir
Sendedir belki de binler mutluluk

Bir kefede iman birinde sensen
Yokluk olamazsın nice özensen
Yalandan ayrılık olursun bazen
Başlangıç saati o en son soluk