Bakıyorum etrafa
Hiçbirşey yok
Boş... Bomboş...
Dört dönüyorum çevremde
Dört duvar görüyorum
Haykırıyorum, bağırıyorum
Cevap veren yok.
Yok.. Hiç kimse yok..
Yalnızlığımın hücresindeyim.
Müebbet hapislerde,
Müebbet muhabbetlerde
Kendimle...
Af çıksın diye bekliyorum
Bekliyorum ama çıkmıyor.
Sıkılıyorum, çok sıkılıyorum.
Ebediyen yitirdiğimi hissediyorum dostluklarımı
Beraberinde mutluluklarımı.
Herkes gitti
Bir ben kaldım yalnız.
Annem geliyor yanıma
Konuşuyor, ağlıyor, anlatıyor..
Cevap veriyorum duymuyor
Bağırıyorum duymuyor.
Dostlarıma geliyorlar yanıma
Çiçek veriyorlar bana
Kokluyorum
Kokusunu içime dolduruyorum.
Kapkaranlık bir kuyudayım.
Üzerime toprak döktüler
Başucuma ıhlamur diktiler
Beni yalnızlığa mahkum ettiler.
(06 Mayıs 2000)
Öznil AvcıoğluKayıt Tarihi : 11.5.2001 19:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!