Ölüme Yürürken Şiiri - Ömer Duru

Ve böyle ifadesiz yüzüyle şehrin karanlığında yürürken şehrin simsiyah manzarası karşılar. Unutulmaz açılış sahnesinde yalnızdır adam

En yakın yerdeyim alın yerde ise
Cebi dolu fukaranın göz aç ise
Mal mülk deyip garipler yemezse
Batar dertlerim bağrıma batar

Radyoda sensiz şarkılar dinlerken akşamın gece giyinmesi yeni başlar. İlk kez buralardan gölgen olmadan geçer, yine yeniden yalnızdır adam

"Derdi al git" dediler, dedim yük ağır
Ses versem duymaz mı, kulağı sağır
İster inle ister ağla, istersen bağır
Akar yüreğime akar dertlerim akar

Çiseleyen damlada düşünür yokluğun üstündeki kasveti, sessizlik seninle kaybolur mahur bestenin ardında. Her biri sana yazılmış gibi mırıldanır yalnız söyler ayrılık şarkılarını

Varınca huzura sorar ne getirdin
Gençlik gitmiş geçtiğini bilmedim
Hayat kederli, sonucu görmedim
Sızlar inceden yanar içim yanar

Yalnız adam tek başına yağmur damlasıyla sohbetini tamamlar. Dualarında göğe yükseldiğin günlere hasretini söyler, geleceğin zamana hazırlık yapar

Ölümü hatırlar, yokluğun çepeçevre sardığı zamanı. Hiçlik nedir diye sorar, bitti mi varoluş, biter mi ayaz. Zemherinin sızısı biter mi?

Kalp kırdınsa dur! Ettiğini bulursun
Sur'a üflenir bekle! mizan kurulsun
Yok ise haysiyetin ayakta durursun
Haviye'de yakar, için için yakar

Gözlerinde kaybolmak varken zamansız kayboluşlar niye.

Neden toprak çürümez her şey çürürken. Unutulmaz açılış sahnesinde yalnızdır adam. Yeni günün darağacında sallanır ömür