Ölüme Yakın Şiiri - Ahmet Yüksel Şanlı Er

Ölüme yakın.
Hazan koymuşlar, adımı benim.
Ölüme yakın.
Hazan diye çağırır oldular, baktığım aynalar.
Yüzüme karşı,
Yüzüme karşı güler oldular, her bakışımda.
Ve!
Benimle yüzüme karşı dalga geçer oldular bir de utanmadan.
Oysa!
Böyle şakalara dayanmaz oldu yorgun kalbim.

Ölüme yakın.
Ölüme yakın düşünmeye başladım ben
Hiç korkmazken.
Ölüm korkutur oldu beni.
Ansızın gelir belki diye kuşkulandığımdan.
Oysa!
Bu dünya ne başkasının ne benim.

Ölüme yakın.
Ölüme yakın gözlerimden gitmez oldu geçmişimin anıları.
Her gün düşünür
Her gün, hatta her an bile, ölümün acı haberini bekleyenlerdenim.
Oysa!
Ölümdür benim gerçek düğünüm.

Ölüme yakın.
Ölüme yakındır, benim yalnızlığım.
Çaresizliğim!
Yaşadığım şu az kalmış ömrümün hazanında son baharında
Rüzgârlar bir başka esmekte
Güneş ısıtmaz oldu
Ne dostum var şimdi, ne de dost olabilecek biri
Aradığım dostlar pazarında.
Etrafımda bu dostumdur diyebileceğim.
Oysa!
Daha düne kadar ne kadar çok dostum vardı benim.

17 Aralık 2014-12-17
Antalya