Ölüme Uyanmak Şiiri - Gürkan Anbarlı

Yaşamak?
Eskidendi o, eskidendir benim yaşamışlığım,
O hariç bir zamanlar yaşamak için gücümü aldigim hersey yaşamimla beraber
eskide kaldi.
Artık gece kafamı yastığa koyduğumda başlıyorum hayata, rüyamda görüyorum
sevdiğimi,
ancak rüyamda ulaşıyorum O'na ve ulaştığım o an zamanın çarkları
alabildiğince hızlı dönmeye başlıyor,
her rüyada dahada büyük bir istek ve arzuyla mücadele veriyorum,
sarılmak, dokunmak, koklamak, gözündeki yaşı silmek, sesimi duyurmak, 'iyiki
varsın meleğim, özlemişim, hoşgeldin' demek için.
Yazık ki ulaşmak yolunda yaptığım her hamlede dahada uzaklaştırılıyorum
sevdiğimden,
zincirlenmiş, kayan bir yıldızın çaresizliğinde ve harap haldeyiz, tonları
farklı gibi gözüksede karanlıktayız ikimizde.
Bu gecede gözlerim ışıksız kaldı diyorum, ve düşünüyorum eğer şu an
ulaşamıyorsam sana, uzaktamıyım gerçektende gönlüne, peki yanındakiler,
onlar çokmu yakın sanki sana?
bu geceki hayatımında sonuna yaklaştığımı hissediyorum ve son bir defa
gözlerine bakıyorum, gözlerinden gözlerime, gözlerimden içime bir ışık gibi
süzülüyor hisleri.
Akıp geçen zamana, namert insanlara ve yaşam denen olguya lanet ediyorum,
içine düştüğüm çaresizlik her geçen gün daha fazla kemiriyor beni,
Ve sabah
sabah yine ölüme uyanıyorum, sevda yangınlarıyla yanıp tutuşan kalbimde,
nikotin kokulu soğuk cesedimi taşımaya, rotasız ölümü yaşamaya başlıyorum.
Aşkımın ateşine bıçak gibi keskin çaresizlik rüzgarları tersten esmeye
başlıyor, üzerine burukluğum, kırılmışlığım, kinim, nefretim ve öfkem
ekleniyor.
Ve bir sonraki rüya için zamanla oynamaya başlıyorum. Benimle dalga
geçercesine ağır ilerleyen zamanla beraber
ben ölmeye devam ediyorum, kini solurken yüreğim, ciğerlerime çektiğim her
nefesde içimdeki yangın daha fazla körükleniyor,
her solukda daha fazla yanıyorum, ölmenin gerçekte ne olduğunu her yanışımda
tekrar anlıyorum.
Çevremdeki insanlara bakıyorum, ve yalnız ben, sadece ben görüyorum,
aslında kimlerin yaşayıp, kimlerinse zaten ölü olduğunu.