Ölüme uyanmak Şiiri - Mehmet Erikli

Gecikti yaşamalar.
Yine hiç yokmuş hissiyle;
Uyudu, uyandı, sevdi, sevildi...
Sabahları etrafı yangın yerine çeviren güneş
Yine hiç yokmuş hissiyle;
Doğdu, yükseldi, battı...
Karanlık, güneşin ölümü değildi
Gecenin en zifirisi köreltilen bakışlardandı.
Yine hiç yokmuş hissiyle;
Adım adım yitip giden yaşamlardandı.
Gecikmeseydi yaşamalar
Kime yaşam olurlardı?
Eskimiş elbiseler altında yaşamasız bir yaşam
Er ya da geç son olacaktı.
Gecikse de yaşamalar gecikmese de
Kanda, canda büyüyen acımsı bir his ile;
Sevilecekti, sevecekti, son nefesiyle uyuyup,
Ölüme uyanacaktı...