Ölüme Unutulan Randevum

Kanepenin ucunda unutulmuş bir nefes,
ölmeyi akıldan kaçırmış bir mülevves ses;
başkasıyla yerle yeksan olabilecek yerden sızıyor.

Katil geldi bu gece.

Ona bakıyorum,
ben.
O bana bakıyor:
bir cinayet sebebi
ama kurtarmayı bekliyor,
öldürmeyi değil.

“Beni artık suçlu görme,”
sesi
bir serap gibi siniyor içime.
“Peşime düş,
fark et benliğini.
Sızlamasın bedenin,
iyileştir kendini.”

Bir yudum geceyi içtim sonra,
boğazımdan geçmedi günahlar.
Tadı kaldı kursağımda.

Giderken dedi ki:
“Bazen karanlık,
en çok ışığa hasret kalanın
kılık değiştirmiş hâlidir.”