Ölüme Özlem Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Kim ölecek bu gece benim yerime?
Ya da kim gülüyor, bu sabah ölen iki kuşun yerine?
Dünyanın dengesi bozulur mu hiç? İllaki birileri yaşıyordur bizim
hayal edemediklerimizi de.
Kimin gönlü çok rahat, kim huzur içinde?
Kim mutluluktan ağlamayı öğrendi, kimin nefesi daralmadı gönlü
birini sevdiğinde?
Allah baba, dünyanın neresinde?
Hangi zaman diliminde, hangi gezegende?
Kim yaşadı sevgiyle?
Kim öldü, kim kavuştu sana, umutlarının bittiği yerde? İntihar
haram kılınmasaydı, bence dervişler de kavuşurdu sana bir an
önce.
Hatta ilk en çok inanan sıkardı kurşunu beynine.
Bir çocuk ağlamazdı mesela demirden bir sedyede. Hatırlamazdı
demir sedyeyi, kalbinin atışlarını hissettiğinde
Dünyayı en iyi tanıyanlar, mutlaka ölürlerdi, dünyanın her şeye
rağmen güzel olduğunu bilseler de.
Allah baba,
Hatice’yi seven elçinin hürmetine,
Farsçadan, Arapçadan ta Latin’in harfine,
Yarattığın dünyanın, mülküne servetine,
Sana bile büyük gelen bir şey varsa, onun da hevesine
Yalvarırım söyle bitsin bu işkence,
Nasıl kalkacak ruhumdan bu mengene?
Çarmıha gerilen kalbim ne zaman varacak toprağın zilletine?
Ey Rabb, ey Rahman, ey en güzel olan; isyana sığınanlarında
deyimiyle,
Ne zamandır düğün günü?
Nasıl varılır o güzel meşke?