Ölüme Gülümseyebilmek

ben kendimi bir şey sanırdım
öyle ya da böyle
bazen kendi çapımda
hatta bazen yarıçapımda bile

hayatı zamanla öğrenilen bir şey sanırdım
çekildikçe öğrenilen bir şey olduğundan habersizdim
tecrübenin insanın canını kaybettikçe
üstümüze kalan bir şey olması tuhaf

isteyince değil yaşayınca
üstümüze adeta yıkılan bir şey olması...
gerçeklerin bir balyoz gibi üstümüze inince
tel tel dökülen tecrübeler olması da tuhaf

lösemi belasına düşen TURGUTçuk
altısında başka bir şey olmuştu
biz kanını alamayınca üzülürken
O ağlamak yerine öbür ellini gösterirdi

ölümü güya altısında anlamaya başlamışız
TURGUT çocukluğunu hastane de yaşamıştı
pek bir geleceği de yok gibiydi
bize acı gelen de buydu

biz küçük aklımızla yaşamak istediğini düşünürdük
çünkü tüm acılara göğüs gererdi
yüzünde çocuksu gülümsemesi eksik olmazdı
oyuncakları serum şırında filasterde olsa

acı mukaderat onu bizden aldı
onu kurtaramamak çok ağırdı
biz çocuğun ölmesi çok anlaşılmaz bir şey zaten
acı ile ölmesi hepten anlaşılmaz

ama en acayipi onun ölürken gülümsemesiydi
acılardan kurtulduğu için mi
gelen meleklere mi
melek olduğu için mi
biz üzülmeyelim diye mi güldü
bilemedik

ben kendimi bir şey sanırdım
öyle ya da böyle
bazen kendi çapımda
hatta bazen yarıçapımda bile