Ölüme Götürmeyin Şiiri - Halil Gülez

Belleğin işkencelerde
Pencereler boğucu, ışıkta girmiyor
Uzayıp giden bu yollarda
Taçlı tanrıçam yürüyor
İstençlere boyun eğiyor,
Kıramıyorum insanları
Göz bebeklerim saydamlaşır iyiliklerde
Ben dinlenemem,
Ölünce dinlenmeye vaktim çok
Vaktim yok zamanı cömertçe harcamaya

Belleğimi rahat bırakın
Engel olmayın ışığıma
Dudaklarım morarır kötülükten
Ölüme götürmeyin beni
Ben kendi ölümümüm sahibiyim

Güç tartışmaları göğüslemek yürek ister
Belki manyaklığımdır sizi sevmelerim
Uyuşuk eşyalarla dolu şehirler sizin olsun
Mutluluk patlamaları yaşatın bana
İmbiklerden damıtın sevgilerinizi