ÖLüMe ÇaRe Şiiri - Osman Şener

Çare bulmuş Lokman Hekim ölüme;
Söyleyecek olmuş, söze sığmamış
Lisanı hal ile etmiş ifade;
Gönülle bakmayan göze sığmamış

Halden bilip, hal ehlinden olanlar
Aşk elinde eriyenler, solanlar
Hiç ölmeden ölmesini bilenler
Kabire sığmamış, beze sığmamış

Cemal-i mutlaka inan, ara, bul;
Arayıp bulunca yakınlaş, sokul;
O’nun aşkı abı hayat; iç kurtul;
Aşk girince ölüm öze sığmamış

Arabul dedikse uzakta sanma
Uzaklık yakınlık vehim, aldanma
O hep seninledir, sen unutsan da,
Gönlüne bak başka gize sığmamış

Manada mesafe mana iledir
Manada iltifat illa diledir
Dili ihya eden aşktır çiledir
Dil âşık olunca kabza sığmamış

Sevgi denen o sihirli değenek
Sevgiliyi eyler dile pelesenk
Zikir, fikir, gece, gündüz yek ahenk
Olunca, sevgili naza sığmamış

İlahi aşk coşup taşmış bir kere
Aşk ile dönmekte zerre ve küre
Yüce Mevla’m aşkı dökmüş şiire
Nazmı Celil, hiçbir tarza sığmamış

Halk oluşun mayasında aşk vardır
Her gönülde aşk için bir köşk vardır
Maşukun aşkıyla orda meşk vardır
Aşk ile meşk; söze, saza sığmamış

Ne büyük ihsandır şu aşk, uyan hey!
İnsanı Rahman’a erdirir o mey
Paha biçilemez, benzersiz bir şey
Hak aşkı hiçbir ivaza sığmamış

Bırak bir kenara benlik davanı
Dinle hak aşkına düşüp yananı
Hikmet balı akar, dolu kovanı
Âşıkın sözüne herze sığmamış.

Âlemi kırk yama perde bilenler
Arayıp ta maşukunu bulanlar
Ölümü öldürüp öyle gelenler
Semaya sığmamış arza sığmamış

Evvahi n’olacak senin bu halin
Nasıl olur bilmem senin zevalin
Tövbe eyle arşa çıksın melalin
İstiğfar edenler köze sığmamış

Evvahi