Ölüme Bir Sen Kala Şiiri - Mehmet Lütfü ...

Viran olan kalbimde, sevdanın adı hüzün
Dökülür kanlı yaşım, ölüme bir sen kala
Veda ederken ruhum, bittiği yerde sözün
Dikilir mezar taşım, ölüme bir sen kala

Çürümüşken yüreğim bir gönül yarasından
Gençliğim sesleniyor sislerin arasından
Sarsılır anılarım geçmişin borasından
Sökülür parça parça, ölüme bir sen kala

Cihanda görülmedi böyle yüce bir sevi
Vurmuştu yerden yere, yedi başlı bir devi
Kalbimin ortasına yürek uçlu bir çivi
Çakılır gizli gizli, ölüme bir sen kala

Bir senfonik müziktir yüreğimde çalınan
İhanetin dansıdır gözlerimde salınan
Bir kâbustur Gayya’nın ortasında kalınan
Sokulur sinsi sinsi, ölüme bir sen kala

Sarsa da her yanımı, binbir yara, cerahat
Toprağın altı Ya Rab, eminim daha rahat
Ödüldür yüreğime ebedi istirahat
Sıkılır kurşun kurşun, ölüme bir sen kala

Soğuyor ağır ağır, morarıyor bedenim
Durmak için bu handa, yok artık bir nedenim
Olursa ara sıra birkaç dua edenim
Çökülür kostak kostak, ölüme bir sen kala

Ateş ateşi yakmaz, umudum dinmeyecek
İçimdeki yangınım orda da sönmeyecek
Bu ıstırap yolcusu, sözünden dönmeyecek
Bakılır alev alev, ölüme bir sen kala

Belki bir rüyadayım, sanki hiç yaşanmamış
Şu dev gibi yüreğim, sanki hiç aşınmamış
Sanki ruhum bedenden öteye taşınmamış
Yıkılır deprem deprem, ölüme bir sen kala

Dostlarım ağlamasın, yas tutmasın ardımdan
Mutluluğum yok olur, kovulurum yurdumdan
Anılırsam arada, eser kalmaz derdimden
Bükülür çengel çengel, ölüme bir sen kala