Ölüme Bir Ramak Şiiri - Mehmet Ali Özsoy

Gri bir apartman, upuzun bir koridor

Koridorun sonunda büyükçe bir oda

Odanın içinde iki katlı bir ranza

Ranzanın üst katında kimsesiz bir çocuk

Buz gibi soğuk herkes, her şey, her zerrecik…

Geceler uzun, geceler bitmeyen yol

Yalnızlık, ölümün soğuk yüzü kadar yalnızlık

Olmayan bir anne ve bitkin düşmüş, yorulmuş bir çocuğun hikayesi

Gözyaşlarını içine akıtmış, çırpınmış korkularıyla

Aramış, ama aradığını bulamamış

Neyi aradığını bilmeden

Suya hasret toprak gibi çatlamış, aradığının aşkıyla

Solmuş, sararmış ve kederli bir yüz

Tebessümden uzak, hayattan kopuk

Büyük bir eksiklik hissi bunların nedeni

Ve hiçbir suni yoldan elde edilemeyen bir sevgi

Yüreğiyle, ruhuyla, çocukluğuyla ve sahip olduklarıyla kimsesiz

Mevsimleri, yılları devirmiş bir beden ama baharlardan yoksun

Minik bir serçe, kanatları kırık ve fırtınaların ortasında

Hiçbir sığınağı olmayan bir çift göz, masum ve günahsız

Zifiri karanlık ve dipsiz uçurumlar

Yolu olmayan bir yolcu; boynu bükük

Yaşayan bir ölü, anlamsız zamanlar

Uçsuz bucaksız bir yokluk, tarifsiz bir aşk