Ölüme Beş Kala Şiiri - Diyar Susmaz

uzanırsın yatağa ölümü beklersin ansızın
takılır gözlerin kapısı olmayan odanın kapı aralığına
ömrün boyunca paylaşamadığın yanlızlığın
bir yumruk gibi oturur boğazına
her söylemek istediğin söz
bir taşın ayaklarına dolandığı gibi
dolanır durur ağzında
düşmez bir türlü dilinin ucuna
pişmanlığını haykırmak istersin bir ara
onuda yapamazsın yaa...
sormaya başlarsın soruları teker teker kendine
ben hayatımın hangi taşını yanlış koydum diye
bir ara buldum sanırsın sebebini ama
farklı bir taş takılır gözlerinin yamacına
hayatına ince ayar çekemediğin günlerden
kalmış bir taş göz kırpar durur göz kapaklarına
içinden söylenirsin sonra
-hep ince ayar çekmek istedim ama
birgün hayatımın kumandası yoktu
bir gün de kumandanın hükmedeceği hayatım...
son anlarıdır hayatının
filim bitmiştir,seninde pilin
arzularsın artık çekip gitmeyi
ama kalmak daha ağır basar
sebebide bellidir
ama kendine söylemek bile ürkütür insanı
ve son beş kala ölüme
cama takılır gözlerin yalnızlığının en yoğun olduğu akşam vakitlerinde
sağından solundan,önünden,arkandan,birileri gelip geçer
hiç birine beni götür diyemezsin
çünkü sen zaten gideceksin...
GİDEN SENSİN, KALAN ONLAR
KALANLARA SELAM OLSUN,
GİDENE UĞURLAR...