Ölüme Benzettiğim An Şiiri - Semih Kocaman

Ölüme Benzettiğim An

Emeklemekle başladı felaket sonrası yaşam
Yaşlanan bir gündü tekrar başlayan
Çünkü hiç kanıtım yoktu dünde kalan
Dünüme penceremden bakıyorum
Tek yabancı kendim oldum öylece
Yalnızlığımın fırtınalı bir gece dönüşü
Kendimle yüzleşmek isterken ağladım
Karamsar gökyüzümde yok bir yıldız bile
Olsun varsın anlaşılmaz olsun
Gördü tüm gerçekleri ağlayan gözlerim
Çok geç olunca yalvarışlar masum oldu
Ama bence her şey yapmacıktı
Duygularıma katil oldun hiç utanmadan
Bir direm sevgi çalamadın benden
Kalbim kural tanımaz oldu
Bileğini büktüğünü kenara attı
Sormadı kaç harften oluşuyorsun
Bavulunu topluyor sadece gidiş amaçlı
Geçmişin karanlığından korktu sadece
Bu yolda çok mola vermiş olmalı
Zaten dayanmak en zor olanı
Ben ne istedim ki hayattan karşılıklı
Sevgi bekledim bir gıdım kalplerden
Yeminler geldi inanmam için derinden
Kanmamalıydım bu sözler tutulmamak içindi
Hep aldandım kalbim sevgi yağdırdıkça
Yaşama sevincim kalmadı ağladığın zaman
Yokluğunu ölüme benzettiğim an
Çok savaştım ama hep harbede
Çünkü sen hep kovalandın
Tutulmayan yeminleri yakıştırdın kendine
Yaşama hevesim kalmadı sen gittiğin zaman
Yokluğunu ölüme benzettiğim an
Sırılsıklam sevgiler gözyaşlarımdan