Ölüme Aşık Olmak Şiiri - Ahmet Sivren

yorgun akşamlardan damıttık güneşi,
akıttık,
sevda damarımızdan al-kırmızı kanımızı.
sesini duymadan edemediğimiz sevgiliyi,
biz bu uğurda bıraktık gittik!

körpe sevgiler değildi tutulduğumuz,
uğruna boğulduğumuz, engin dehlizlerde;
bilmem kaç bin yıllık çınar gibi,
köklü ve yüce sevdamızdı.
ince ince dökülen kelimeler,
şiirimizin bir mısrası değildi,
her noktasında nefeslendiğimiz,
virgülünde beklediğimiz anbean;
edebî bir metin değil…

her sözcüğüne and içilmiş,
nice canlar yoluna feda edilmiş,
temel bilinmiş, binanın yükseldiği;
iman demişiz adına, tevhid demişiz…
canımızı, malımızı, eşimizi uğruna terkeylemişiz.

çocuk çocuk büyüdüğümüzü,
şehid şehid ölürüldüğümüzü unutmadık,
hikaye ettik evlatlarımıza…
ve hiç esirgenmeyen umut;
hep birbirimizin güneşi oldu…
‘sen’i ve ‘ben’i bilmedik ki biz.
biz hep ‘biz’i bildik;
yiğidin biri şehadete kavuştu mu,
bizler de ölmüş gibiydik
birimize bir diken batsa,
acısını hepimiz çekerdik…
biz böyleydik…

hiç kandırmadık birbirimizi.
ve biz ne için öldüysek,
O (Subhanehu ve Tealâ) ’nun için sevdik…
ve birbirimizden geçişimizin gerekliliği de
sevgimizdendi,
tevhidin bir emriydi…

her gönül de beklerdi;
damla damla dökülmeyi,
kapkara topraklara…
hiç umursamadan hayatı,
‘ölüme aşık olmak’ görülmemiş bir şeydi…
kim ne diyebilirdi ki daha,
ne teklif edilebilirdi ki daha
hayatı eliyle iten birine…

pek çoğumuz bıraktı yerini, yurdunu
bıraktı eşini, yavrusunu
malını, mülkünü…
herkes yüklenmişti artık yükünü…
sonsuzluğa doğru koşarken adım adım,
tadım tadım tadılırken şehadet
yine yüzler gülüyor,
yok oluşun inadına
güneş gibi doğuluyor sonsuza…

tebessümünü eksik etmesin güneş üzerimizden…
kim ne derse desin,
kim nasıl okursa okusun şiirimizi,
kendini bilen herkes gibi,
biz bilelim yerimizi-yurdumuzu, benliğimizi…

ay doğmayı unutmasın geceleri üzerimize,
unutursa, halimiz nice olur, nice…