Ölüme Ana Avrat Söverken

Ölüme Ana, Avrat Söver İken.
Zil zurna sarhoş olup, Dünya’yı çift görürken, sen hep tektin be kadın.
Ölüme ana, avrat söverken.
Her gün biraz daha yok olurken.
Şimdi bütün organlarım nefret ediyor benden.

İçimde tarifsiz bir acı, kokun duvarımda.
Geçmiyor bu acı, sanki zehirli bir hançer.
Elbet yakındır kavuşacağımız günler, elbet yakındır mahşer.
Dudağımda ufak bir kesik oynamasam geçecek, kabuk bağlatmaz oldu her şer.
Öyle işte, öyle müptezel duygularım, o kadar acımasız.
Bir o kadarda temiz, kalp ağrılarım.