Ölüme Adım Adım Şiiri - Yorumlar

20 ağustosun sabahına karşıydı her şey. Sabah ayazının serinliğinde ve güneşin yükselirken ki kör edici saatlerindeydi. Merhaba yaşıyla büyüyen bedenim ve onun çok öncesinde koşar adımlarla ilerleyen yaşlı ruhum.
Keşke içimdeki çocukluk masumiyetimin en derinliklerinden yazabilseydim sizlere; uçan kuşa, baharla yeni açan her çiçeğe mesela.
Yedi yaşına kadar her şey kâfi. Yeni doğan bir güneş ve güneşle beraber nice yeni hikâye. Sürüp giden keder dolu bir hayat ve hayata eşlik eden neşeli günler. Yedi yaşından sonra birbirine dişleri geçirilmiş çark gibi dönen hayatla dertlerin aldanışı… Hayatın, mutluluğun ve sevginin bizden köşe bucak kaçmasıyla başlamıştı asıl büyümek.
Gözleri en az gökyüzünün mavi derinlikleri kadar masum olan içimdeki çocuğun mutluluğunu da, hayallerini de, hayatını da bitirmiştim aslında. Ama hep günahsız olarak kalacaktı içimdeki çocuk, gelmemiş baharların açmamış gonca gülleri gibi.
Karanlık gecenin titrek ay ışığı altında sarmaş dolaş uyumuş onca zararsız hayvandan daha da masum kalacaktı içimdeki çocuk, patlamış bombaların enkazları altında kalan veya en az kıyıya vuran canlar kadar masumdu oysa.
Ergenliğe adım atarken katili olmuştum içimde ki masum çocuğun. Akan burnunu silmek yerine koparmış, gülen yüzüne bir buse tebessüm etmek yerine ağlatmıştım. Çevirirken hızlı hızlı bisikletin pedallarını düşüp kanattığım dizimin acısıyla yeniden sımsıkı sarılıyordum tutku dolu gidonun kollarına.
Hayata karşı koyabileceğim tek şey: salıncağımda ki aldığım derin nefesimin heyecanı olacaktı. Biriktirdiğim yağmur sularıyla ergenliğimde açan kaktüsleri büyütecektim.