Ölümdü bu sevdam Şiiri - Melanie Jensen

Ölüm bu saatler
Ölüm bu sevdam
Ölümdü gündüzüm ve gecem

Soğuk bir yakarıştı bu kimsesizliğim.
Sıfatım yok
Öznemsiz, yüklemsiz

Sessizce
Düşündüm
O soğuk kırmızı renkli soğuk dudaklarını
Benim değillerdi.
Ama gene de düşünüyordum
Düşündükçe şizofreni derecesinde
Çıldırıyordum kendimce sanrılarımla
İspatı en zor sanrı sendin kendi deliliğimde
İspatlayamıyordum seni gerçeklere
Gerçekler gülüp geçerdi
Sen kokan sanrılarıma

Ölümdü bu saatler
Ölümdü sevdam
Ölümümdü imkansızlığın
Ölümümdü karşılıksızlığım

Sema'ya bıraktım tüm ağırlığımı
Belki bir kuş hafifliğinde uçar gider kederim
Diye
Mavi semaya baktıkça,
İçime sen doldun yine

Acı tatlı bir ağıt gibiydi
Gökyüzü.
Bir tarafı sen, bir tarafı kederim.
Ama yinede güzeldi.
Nasıl bir çelişkiydi bu?

Ölüm bu aşk
Ölüm bu yalnızlık
Ölümümdün
Fakat
Yokluğun tabutumda ki rüya kokulu çiçeklerdi.
Ne kadar güzel de olsalar
Ölümümü taşıyorlardı.

Ölümdü bu saatler
Ölümdü bu sevdam
Ölümdü bu gündüzüm ve gecem