Ölümden Sonra Sevilen Şair

Ölümden Sonra Sevilen Şair

Beni de seveceksiniz bir gün,
şiirlerimi okuyacaksınız ezberden.
Güzel okuyana denk gelirseniz,
dinleyeceksiniz kendinizden geçerek.
İç geçirecek,
"vayyyyy be" çekeceksiniz.
Birileri anlata anlata bitiremeyecek
yaşam öykümü,
kimbilir ne muhabbetler üretecekler
şiir söyleşilerimiz üzerine.
"Gerçek bu değilken,
dinlemeye dayanamaz
ve hiç okumamışken..."
Asıl okuyucularımdan utanmadan,
hem de hiç kızarmadan.

Tümü "şair" olup,
hiç şiir okumayan insanım benim...
Nazım'dan sonra şiir yazılamayacağını,
Necip Fazıl'ın üstüne şair gelmeyeceğini,
söyleme diklenmişliğindeki,
ilerici, muhafazakâr, şucu, bucu bilmişlerim,
direnişlerde alanları ayağa kaldırmaya
"güneşi içmeye" kalkan,
kalabalıkları coşturmaya şiire sığınan,
şaire de şiire de burun kıvırıp , kıç dönen
şiir sevenlerim benim...
Madem küçük görüyorsun şiiri,
İşine geldiğinde tapınıp ,
hesap tutmadığında
bıyık altından
ağız dolusu coşmayacaksın.
Bir avuç seçkincim,
kast kulum,
"tekelci, anti tekelistim" benim...

Bir gün benim şiirlerimi de
beni de çok seveceksiniz...
Batsın o iki yüzlü sevgi,
yerin dibine girsin.
gömdünüz hayattayken,
görmezden geldiniz şiirimi,
Şimdiyse öldük nasıl olsa,
kalkıp içinizi vuramam yüzünüze.
Kızmayın ama balbal dikici çiçekçilerim,
seversiniz artık sınırsız,
engin ve ölümsüz sevginizle
yüreğimizde,
bir ölünün
"kıymeti kendinden menkul" dizelerini.