Bir yere yetişmeye çalışan kuşların çırpınışlarını gördüm.
Gördüklerim hüsran, gökyüzüne sahip olduklarını düşünüyorlar.
Aynı yeryüzündeki insanlar gibi.
Çünkü onlar da yeryüzünün sahibi olduklarını düşünüyorlar.
Kelimelerin kifayetsiz kaldığı durum bu işte.
Yürüyorlar bilinmezliklere, duruyorlar yokluklarda.
Varlıkların içindeki yoklukları buluyorlar.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta