Ölümcülük Oyunu Şiiri - Aysel Yılmaz

Hayallerimin daniskasını kurdum seninle.
Senin oranda buranda bile değildi.
İki kolumu açarak, kocaman hayaller kurmadım aslında seninle ilgili.
Tamam, bir ömrü içine alıyordu fakat; sen bende artık hevesler şenliğiydin.
Ya da öyle dayattın kendini hayallerime.

Yabancı hal ve hareketler almadım yaşamıma
Oysa empoze ettin seni bana diyebilirdim
Dayattın dedim.

Bir çocuk oyunu olmalıydın.
Bir sürü oyun gelir şimdi aklına:
Salıncak,toplu saklambaç falan filan...
İlk seni öpmeliydi dudaklarım.
Kıskanmalıydık; elma yerken bile. elmanın tenine dokunan dudaklarımızı.
Başkalarına haram kılmalıydık
Yanında bir de 5 vakit namaz.
Bir yüzük girmeliydi parmağındaki o bensiz boşluğa.

Abartıyorum ben.
Sen hayalimden ineceğin zaman haber ver
"Hey kaptan inecek var! " de.

Sonra bir çocuğum olmalıydı senden;
Gözü, kaşı keman; dudağı minnacık sultan,
Senle ben gibi oyunlar oynayan...

Ve gelelim filmin sonuna:

HER YENİ ESKİR, HER YAŞAYAN ÖLÜR derler ya:
Buruş buruş olsa da elim, kolum, yüzüm;
Dizlerim tutmasa da, dişlerim takma olsa da,
Sarıl bana.
Farzet ki,
ÖLÜMCÜLÜK oynuyoruz yine ikimiz sokakta.