Doğduğum zaman uyuyarak başladım bu yolculuğa
Fukara bir tren koltuğuydu beni götüren sonsuzluğa
Camlar bir zindan gibi kapandı birden suratıma
Ve işte böyle atıldım hayattaki ilk umutsuzluğa...
Yeşildi önce geçtiğim yerler biraz maviydi
Bulutlar kan kırmızı toprak ana maiydi
Seni ele sevirem ki...
Diyirsen ki, niye?
Ne bilim işte ele!
Seni görende bir hoş olir, ölür ölür ölirem...
Ahşam olir davar, nahır, mal gelir.
Komlar, ahırlar dolir
Devamını Oku
Diyirsen ki, niye?
Ne bilim işte ele!
Seni görende bir hoş olir, ölür ölür ölirem...
Ahşam olir davar, nahır, mal gelir.
Komlar, ahırlar dolir
Aydınlık gelecekler fani ve aciz sevgililer tarafından değil, Kudreti sonsuz Mahbub-u bakiler tarafından verilir ki, O da, sadece ve sadece; Kadir Mevla'ndır!
Hayırlı çalışmalar.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta