Doğduğum zaman uyuyarak başladım bu yolculuğa
Fukara bir tren koltuğuydu beni götüren sonsuzluğa
Camlar bir zindan gibi kapandı birden suratıma
Ve işte böyle atıldım hayattaki ilk umutsuzluğa...
Yeşildi önce geçtiğim yerler biraz maviydi
Bulutlar kan kırmızı toprak ana maiydi
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Aydınlık gelecekler fani ve aciz sevgililer tarafından değil, Kudreti sonsuz Mahbub-u bakiler tarafından verilir ki, O da, sadece ve sadece; Kadir Mevla'ndır!
Hayırlı çalışmalar.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta