Doldurabilmeye çalışıyorum boşluğunu
Her defasında daha geçerli mazeretler uydurarak...
Gün batımı ya da saatin soluk sesi uyarıyor özlemi
Bir oluyor sevginle yıkıyor kentlerimi.
Beton yığınları arasında sessiz bekliyorum
Karabasanlar tutunuyor soluklarıma
Mezarlaşıyor duvarlar daha da yükseliyor binalar
Trafik sıkışıyor dilimde,
Sözcükler yaralı, yorgun gözlerimden okunuyor.
Ölüm; ardında hiç kimsenin olmadığı kapı...
Kenti de saklıyor
Kendim atıyorum toprağı mezarıma
Susarak kendim ağrıtıyorum herkesin acısını
Telaşla uyanıyorum kabuslardan
Senin hala benim olduğunu hatırlayarak,
Her defasında böylece saygıyla alıyorum nefesimi.
Sonra ölüm diriliyor alışarak yokluğuna
Sevmeyi de daha da öğrenerek...
Kayıt Tarihi : 30.4.2006 00:39:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Ömer Faruk Akbıyık](https://www.antoloji.com/i/siir/2006/04/30/olum-yenilir-aska.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!