Ölüm Yaşam Ver Şiiri - Hüseyin Aktaş

Yaşam ver ölümüm sen bari yaşam ver
Kanımdan akan bedensizlik
Bu intihar sabahı gözler benim
Milyonlarca nefes var âlemde
Ölümüm sen bari yaşam ver

Avucum kalbinde, kanım akar her soluğuna
Belki bin belki bir belki hiçbir ölüm durmaz
Ama ya bin gül solup da bir nefes yaşarsa
Ölümüm kudretini tadar o anda

Yaşam ver ey güneş suya bulut gebesi
Bir anlık soğuk bir kalp değer de
Akar yaşam belki bulutlardan yeryüzüne
Yaşam ver ey karanlık bir döl zevkine

Çarpıyor en mahrem yaşam, karında
Benden bedizitçiler sultanı ona düşmüş
Önce kulak sonra kafatası ardı sıra bir beden
Bir bedende resmediliyor
Yaşam ver ey ölümüm sen bari yaşam ver

Toprağa elbet mahkûm bu beden
Babil’de gömülmek ne güzel
Kabe’ye vermek cesedi
Nuh’un bastığı toprakta bilmek kendini
Ölmek, ölürken yaşam vermek
Az düşün be fani
Ölürken yaşam vermek ne güzel

Ya dirilirsen Muhammed’in(SAV) doğduğu kanda
Belki Yunus’a bir hücre olursun
Bir zehir olarak ölüp de cihana
Peygamber olursun
Kim bilir yüzyıl sonrasını kim bilir
Toprağa değerken cesedim
Ey cesedim
Senden tek isteğim bir buğday tanesi olman
Bir kuş yer belki seni
Uçarım bir kezcik o zaman

Yaşam ver ey ölümüm sen bari yaşam ver
Olmadığım günlere bir kerecik doğuver